برهان

انسان ها چرا تنها هستند؟

سوال خوبی است و به اندازه عمر بشر٬ قدمت دارد. هرهنرمند و  ادیب و شاعر و فیلسوفی به گونه ای به این پرسش بنیادین پاسخ داده است و اصلا تلاش برای حل این معضل٬ مایه و پایه آفرینش و خلاقیت شده است. اما پرسش من این است: نارسایی زبان و به تعبیری تندتر٬ خیانت لفظ به معناست که انسان ها را از هم دور کرده٬ باعث تنهایی آنها می شود. علمای جامعه شناسی زبان و تحلیل گفتمان هم بر آنند که زبان نه کاشف واقع که حاجب واقعیت است. به کمانم باید حرف بکت را به گوش جان نیوشیم و سکوت کنیم. سکوتی ابدی که ازلیت با سکوت آغاز شده و در ابدیت به سکوت منجر خواهد شد. بهتر است برای پرهیز از هرگونه سوء تفاهمی لب فروبندیم و به دور دست ها چشم دوزیم!